روزگار سخت جوانی 3
ساعت 3:30 است باید کم کم به مغازه برود
در میان راه پیر زن کوژپشتی را می بیند پیر زن دستی تکان میدهد تا او را به مقصدش برساند،جوان می ایستد اورا سوار میکند تا به مقصدش برساند در پایان راه پیر زن او را دعا میکند"الهی خیر ببینی پسر جون،الهی حق نگهدارت ،الهی دست به هرچی میزنی برات طلا بشه"جوان تشکری میکند و به دکه اش میرود در گوشه ای نشسته بود که صدای همچراغش به گوش میرسد :رضا کجایی؟
رضا:سلام جانم آقا مرتضی
آقا مرتضی:قربون دستت یه کمک به من میدی جنسامو خالی کنم ؟
رضا: چشم حتما....
به مغازه آقا مرتضی میرود اجناس وی را به مغازه میبرد و به مغازه خود باز میگردد.
بیکار در گوشه ای مینشیند و به افکارش رجوع میکند"واقعا آینده برای من چه انتخابی دارد؟،من چگونه آینده ام را تامین کنم؟،......
ساعت هفت شده و هنوز بیکار نشسته است به سرش میزند به مغازه اقا مرتضی برود که هم از بیکاری بیرون آید و هم اگر کاری داشت کمکش دهد.
رضا:سلام آقا مرتضی
آقا مرتضی:سلام
رضا:چه خبر؟
آقا مرتضی:خبری نیس
جوان از اینکه او را بی محل میکند با خبر میشود پیش خود میگوید چه فکری کردی امدی اینجا؟
کم کم از مغازه بیرون می آید و به دکه اش میرود در دکه را می بندد .
بغضی گلویش را گرفته نمیداند از چیست از اینکه او را ترشیزی قبول ندارند ، یا اینکه در مشکلات خود غرق شده.
اشک از گوشه چشمش مغلتد بر روی گونه هایش...
پیش خود می گوید:"خدایا این است عدالت؟این است معرفت؟ چرا من باید این همه غم وغصه داشته باشم چرا کسی که هیچ تلاشی برای زندگی نمیکند اینقد سختی نمیکشه چرا اونی که دیپلمشو خریده داره حقوق میگیره و من دارم عذاب میکشم،خدایا بازم تورو شکر میکنم .
"حتما یه حکمتی درش هست شاید......"
اشکهایش را پاک میکند و سر رسیدش را باز میکند چشمش به یاداشتی می افتدد که زود تر در آن نوشته بود.:
" رضا دو روز سالگرد ازدواجه ....
ادامه دارد .......
(جوان شهداد)
خسرو